Dat is wat gebeurt, geraakt door de realiteit van het landschap zelf of een object daarbinnen raak ik geïnspireerd en ga ik aan de slag om die indruk in verf te vertalen. Ik maak gebruik van foto’s die ik zelf heb gemaakt of gemaakt door anderen van landschappen die zelfs in hun kleinheid nog verwijzen naar de immense wijdte van het echte landschap. Bergen, bergtoppen, woestijn, rivieren, de horizon, akkers, de zee, het moeras, de weg die in de verte afloopt tot een punt waarop alles verdwijnt. Dat zijn mijn thema’s in het landschap. Soms met horizon, soms helemaal zonder: een meer in het bos, weerspiegelende hemels in het water van de poel. Ik laat mij door inhoud van gedichten leiden om een keuze te maken uit mijn waarnemingen om weer te geven zoals de weerspiegeling in het water, het meer, de zee van de hemel, de wolken, de kracht van het zwerk. Net als het schilderij zijn de gedichten vertaling van de poëtische waarheid en kracht van de werkelijkheid. Daar gaat het mij om, om deze vorm van waarheid, zeggingskracht. Betekenis ontleend aan een eigen dimensie van de ervaren werkelijkheid die verwijst, die diepte aanduidt, wijdte, leegte, verte.
Ik denk hier veel over na, tijdens het fietsen, wandelen, tijdens het ondergaan van het landschap dat je omgeeft. Waarvan je deel bent, waaruit je genomen bent en waar je naar terugkeert. Wij zijn letterlijk onderdeel en deel van het landschap ook al rennen we als mieren over de huid ervan. Ook de luchten, de wolken maken dat duidelijk, meer nog dan de aarde die wacht. Zij laten zien hoe onze levenstijd vervliegt en hoe de uren telkens per moment nieuwe gedaantes aannemen. Dat relativeert al onze ambities en maakt ze net zo belangrijk als de lucht, ijdelheid der ijdelheden. Alles stroomt, vliedt, vervaagt, komt op en gaat onder. Dat leert ons het landschap.
Mijn schilderijen zijn daarom een uitnodiging om anders naar het leven via het landschap te kijken, om je eigen existentie te leren zien in dit licht, om je eigen beperkingen te accepteren en te genieten van het moment van het landschap waar je deel van uitmaakt en dat je omgeeft. De betekenis leg je zelf erin, jij als toeschouwer hebt een belangrijke taak om het werk in jouw eigen leven te laten spreken. Tot je te laten spreken in een omgeving waarin de stad oppermachtig is en waarin je kunt vergeten dat er ook andere contexten zijn, andere wijdtes dan het uitzicht vanuit je autoraam of de tram.
John Hacking
15 feb 2015